ในสมัยก่อน ตอนที่สัตว์ต่าง ๆ ยังไม่รู้จักกันและกันดี ต่างลงความ
เห็นกันว่า “หนอน” เป็นสัตว์ที่น่าเบื่อที่สุด อาจจะด้วยรูปร่างลักษณะ
ของมันก็ได้ ที่ทำให้สัตว์ต่าง ๆ ไม่พึงพอใจ ไม่อยากสนใจ ไม่อยากเข้าใกล้ และไม่อยากเป็นเพื่อนมันซักตัว
“หนอนน่ะเหรอ เป็นสัตว์ที่ขี้เกียจที่สุดเท่าที่ฉันเคยรู้จักมาเลย” ความเห็นของมด
“หนอนน่ะเหรอ ช่างยืดยาดอืดอาด น่ารำคาญเป็นที่สุด”
ความเห็นของแมลงปอ
“ขี้ริ้วขี้เหล่ ไม่มีเสน่ห์เอาเสียเลย” ความเห็นของแมลงทับ
“ตัวเล็กอ่อนแอ” ความเห็นของนก
“ตะกละ” ความเห็นของตั๊กแตน
สรุปว่าใคร ๆ ต่างไม่เห็นข้อดีของมันสักข้อ
กระนั้น เจ้าหนอนตัวอ้วนอุ้ยอ้ายของเรา ก็ไม่เคยนึกน้อยใจในวาสนาแต่อย่างใด
ทุก ๆ ครั้งที่มันเจอเพื่อนสัตว์อื่น ๆ มันก็ยังยิ้มทักทาย เหมือนว่ามันจะไม่รู้เอาเสียเลย ว่าไม่มีใครสักตัวที่ชอบหน้ามัน
มันรู้สึกอยู่ในใจว่า ตัวมันนั้นไม่ได้เป็นอย่างที่ใครเขาว่า
“ภายในตัวฉันนี้ มีอะไรมากไปกว่าที่ฉันรู้”
แต่คืออะไรนั้นเจ้าหนอนเองก็ไม่อาจทราบได้
และแล้ววันอันน่ามหัศจรรย์ก็มาถึง
วันหนึ่งในฤดูร้อน ฟ้าปลอดโปร่ง อากาศสดใส หลังจากที่หลับใหลเป็นเวลาแสนนาน พอตื่นขึ้นก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างติดหนึบอยู่ที่หลัง พอลองขยับดู มันจึงรู้ว่านี่คืออวัยวะอันใหม่ของมัน ขยับดูอีกสักสองสามครั้งมันก็เริ่มเข้าใจ ว่านี่คือสิ่งที่เรียกว่า “ปีก”
ทว่า ปีกที่เห็นนี้ นับเป็นปีกที่สวยที่สุดเท่าที่มันเคยพบ
พอขยับจนเริ่มจะเคยชิน ปีกอันงดงามนี้ ก็พามันขึ้นท้องฟ้าไปไกลแสนไกล
เมื่อสัตว์ต่าง ๆ ได้พบเห็นกับสัตว์ชนิดใหม่นี้ โบยบินตัด
ท้องฟ้าคราม ต่างก็พากันตะลึงในความงามอันน่าฉงน
พวกมันต่างลงความเห็นกันว่า นี่คือสัตว์ที่งดงามที่สุดเท่าที่พวกมันเคยพบมา
“เป็นสัตว์ที่ดูคล่องแคล่วที่สุด” ความเห็นของมด
“เป็นสัตว์ที่มีการเคลื่อนไหวพลิ้วสวยงาม”ความเห็น
ของแมลงปอ
“เสน่ห์รันจวนใจจริง ๆ” ความเห็นของแมลงทับ
“บอบบางน่าทะนุถนอม” ความเห็นของนก
“ผอมเพรียว” ความเห็นของตั๊กแตน
ต่อมาอีกไม่นานเหล่าสัตว์ก็เริ่มสงสัยกันว่า เจ้าหนอนตัวอ้วนนั้นหายไปไหน
แต่พวกเขาก็เลิกสนใจ สัตว์น่าเบื่อ ตัวนี้ไปไม่ช้า
เวลานี้ใคร ๆ ต่างก็กล่าวขวัญถึงสัตว์พันธุ์ใหม่ ที่บินเบิกบานงดงามอยู่บนท้องฟ้า
พวกสัตว์ให้ชื่อแก่สัตว์อันน่าฉงนนี้ว่า“ผีเสื้อ”
ไม่มีใครรู้เลยว่า แท้ที่จริงแล้ว ผีเสื้อตัวเดียวกันนี้ ก็คือ
เจ้าหนอนตัวอุ้ยอ้ายนั่นเอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น