ความกลัวของหัวหน้าเผ่า ( คนอ่าน 5595 คน) ( คนแสดงความเห็น 43 คน) แรกเริ่มเดิมทีนั้นธรรมชาติบันดาลให้มนุษย์มีความกลัวขึ้น มาอยู่เพียงชนิดเดียว นั่นคือความกลัวภยันตรายต่อชีวิต เช่น กลัวสัตว์ดุร้าย กลัวของมีพิษ และกลัวอุบัติเหตุ ความกลัวเหล่า นี้มนุษย์จำเป็นต้องมีไว้เพื่อป้องกันตนเองต่อการถูกทำร้าย แต่แล้วก็มีเรื่องเกิดขึ้นมาจนได้ เมื่อมนุษย์คนหนึ่งซึ่งนับได้ ว่าเป็นหัวหน้าเผ่าของมนุษย์รุ่นแรก ๆ คิดสร้างที่อยู่อาศัยให้ แก่ตนเอง ในทีแรก เขาได้สร้างห้องเล็ก ๆ ห้องหนึ่งขึ้นมา อันเพียงพอ ต่อการป้องกันพวกเสือ สิงโต และสุนัขป่า เข้ามาทำร้ายได้ และเขาก็แนะนำให้ประชาชนของเขาสร้างที่อยู่เช่นนี้ให้กับ ตัวเองด้วย ต่อมาเขาเกิดความคิดว่า “บ้านของเรานั้นเหตุใดจึงมีขนาด เท่ากับที่อยู่ของ ประชาชนทั่วไป ทั้ง ๆ ที่เราเป็นหัวหน้าแท้ ๆ” ดังนั้นเขาจึงขยับขยายที่อยู่นั้นให้กว้างขึ้นกว่าเดิม และเมื่อที่อยู่เริ่มกว้างขึ้น เขาก็เริ่มคำนึงถึงความสวยงาม ดังนั้นจึงเกิดการระดมช่างฝีมือดี และคนงานเพื่อมาสร้างบ้าน ที่เหมาะสมกับฐานะบทบาทของเขา เมื่อบ้านใหญ่โต และสวยงาม ก็เกิดความกลัวที่จะสูญเสียมัน เขาจึงสร้างกำแพงใหญ่โตล้อมรอบที่อยู่อาศัย และสร้างที่อยู่เพิ่มขึ้น เพิ่มขึ้น เป็นการเผื่อเอาไว้หากเขาต้องสูญเสียที่อยู่เดิมไป แต่ความกลัวต่อการสูญเสียก็ขยับขยายมากขึ้นตามกัน และยิ่งมี ความกลัว เขาก็ยิ่งต้องคอยระแวงระวัง กับการเฝ้าดูปราสาททั้งหมด ของเขามากขึ้น จนประชาชนเริ่มเอาไปซุบซิบนินทา ว่ากันว่าเขา ไม่สนใจต่อการปกครองประชาชน เอาแต่สนใจในการปกป้องที่อยู่ อาศัยของตน ตอนกลางคืนเขานอนไม่หลับ กระสับกระส่าย รู้สึกทรมานกับความ ระแวงของตน เขารำพึงกับตัวเองว่า “โอ... เทพเจ้าแกล้งเราหรือ อย่างไร บัดนี้เราไม่เหมือนกับคนอื่นทั่วไป ที่มีเพียงความกลัวอัน เล็กน้อย แต่ก็ทำให้หลับสบายได้ ส่วนเรานี่สิ ความกลัวกลับช่าง หนักหนาเกินแบกรับไว้ และไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว” วันหนึ่งเกิดเหตุการณ์ร้ายแรงขึ้น แผ่นดินที่เคยเงียบสงบเกิด สะเทือนไหวอย่างรุนแรง ความรุนแรงของการสะเทือนนี้ แม้แต่ ภูเขาที่เคยตระหง่านก็ยังถล่มลงมา ประสาอะไรกับที่อยู่อาศัยที่ มนุษย์สร้างขึ้นเล่า ปราสาทของหัวหน้าเผ่าที่ใช้ความพยายามอย่าง มากในการก่อสร้างและปกป้องมา บัดนี้พวกมันต่างถูกทำลายสิ้นด้วย ฤทธิ์แห่งแผ่นดินไหวอันน่าสะท้าน เมื่อแผ่นเดินเงียบสงบดังเดิม ทิ้งไว้เพียงซากปรักหักพัง หัวหน้า เผ่านั่งอาลัยอยู่ท่ามกลางเศษซากนั้น ใบหน้าบ่งบอกถึงความเสียใจ เขาหันหน้าไปรอบๆ และในที่สุดก็เจอห้อง ๆ หนึ่งซึ่งเป็นที่อยู่อาศัย อันเริ่มแรกของตน มันยังคงมีสภาพดีอยู่ บัดนั้นความเศร้าอาลัยบน ใบหน้าก็กลับหาย กลายเป็นความปิติอย่างประหลาด เขาพูดลอย ๆ ขึ้นว่า “โอ ขอบเทพเจ้า แผ่นดินไหวครั้งนี้ได้ทำลายปราสาทอัน งดงามของเราไปจนหมดสิ้น ทว่ามันก็ชะล้างความกลัวอันมากหลาย และเนิ่นนานของเราออกไปเช่นกัน” หัวหน้าเผ่าคนนี้เป็นหนึ่งในหลาย ๆ คนที่สามารถปลดปล่อยความ กลัวออก ไปได้ เขาไม่รู้ว่า ต่อมาอีกเนิ่นนาน ชนเผ่ามนุษย์รุ่นหลัง ๆ นั้น มีความกลัวอันสลับซับซ้อน และรุนแรงกว่าเขาซึ่งเป็นมนุษย์รุ่นแรก ๆ มากมายนัก