ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง อายุ ๙๙ ปี รากของมันยาวขึ้นทุกวัน บางรากแทงเข้าไปจนหินแตกออก ไม่มีใครรู้ว่า ต้นไม้นี้พูดได้ ยังไม่เคยมีใครทักทายสวัสดีต้นไม้เลย มันสงสัยว่าจะมีใคร สักคนมาคุยด้วยหรือไม่ บ่ายวันหนึ่ง เด็กหญิงเล็ก ๆ เล่นซ่อนหากับเพื่อน วิ่งมาที่ ต้นไม้แล้วพูดว่า “สวัสดีพี่ต้นไม้ ขอแอบตรงนี้หน่อยนะ” ทันใดนั้น มีเสียงว่า “สวัสดีเด็กน้อย” เด็กหญิงตกใจ สะดุ้งโหยง หันซ้ายหันขวา มองหาเจ้าของเสียงลึกลับ “ไม่ต้องตกใจ ฉันเป็นต้นไม้พูดได้ รอคนสวัสดี รอคนคุยด้วย มานานแล้ว” “ไม่ใช่ผีแน่นะ” ต้นไม้หัวเราะกิ่งก้านโอนเอน แล้วบอกว่า “ผีอะไรกัน เมื่อก่อนเคยมีเทวดาอยู่ในต้นไม้คอยช่วยเหลือคน แต่เดี๋ยวนี้คนตัดต้นไม้ ไปหมด เทวดาส่วนใหญ่หนีไปอยู่บนฟ้า ไม่อยากจะอยู่ช่วยใครแล้ว” เด็กหญิงตื่นเต้นจนลืมไปว่า กำลังเล่นซ่อนหากับเพื่อน กระโดดลอยตัว แล้วร้องว่า “ดีจังเลย ฉันมีเรื่องสงสัยมากมายที่อยากจะถามต้นไม้มานานแล้ว” ต้นไม้ว่าอย่าเอะอะไป เดี๋ยวคนมาวุ่นวายไปหมด “อะไรที่ตอบได้ฉันก็จะตอบ แต่ต้นไม้ไม่รู้ทุกเรื่องหรอกนะ บางเรื่องเธอก็ต้องไปถามจากคนอื่น หรือค้นคว้าหาเอาเอง” ต้นไม้อายุยืนนาน มีเรื่องเล่ามากมาย “พี่ต้นไม้มีความรู้เยอะจัง” เด็กหญิงชื่นชม “ยังมีเรื่องเล่าอีกมาก แต่ก็ยังอยากฟังเธอเล่าเรื่องด้วย” เด็กหญิงนั่งลงและคุยกับต้นไม้เบา ๆ จนกระทั่งเพื่อน ๆ มา “โป้งแปะ” เธอจึงกระซิบลา ต้นไม้บอกว่า “ฉันมีความสุขที่สุดเพราะมีคนมาคุยด้วย แต่อย่าบอกใครล่ะว่าฉันพูดได้” เด็กหญิงรับคำและ พูดว่า “ฉันก็ดีใจเหมือนกัน เวลาเหงาจะได้มีเพื่อนคุย” แล้ววิ่งไปกับเพื่อน ๆ อย่างเบิกบาน